«Ικαριώτικος»
Όλοι γνωρίζουμε τον αρχαίο Έλληνα αρχιτέκτονα Δαίδαλο και τον γιο του Ίκαρο, που ήθελε να φτάσει «ψηλά στο τέρμα του ουρανού» με τα φτερά που του έφτιαξε ο πατέρας του και την τραγική κατάληξή του να πέσει στη γη της Ικαρίας, όπου πήρε και το όνομά του.
Το νησί Ικαρία είναι γνωστό για τη φυσική ομορφιά του, αλλά κυρίως για τη μουσικοχορευτική του παράδοση και τα ήθη κι έθιμα του τόπου, που με πολύ μεράκι και θέληση αιώνες τώρα μεταλαμπαδεύουν από γενιά σε γενιά.
Ο γνωστός χορός Ικαριώτικος στο πανελλήνιο χορεύεται σε όλο το νησί με πολύ πάθος και αγάπη, αλλά έχει κατακτήσει δικαιολογημένα και ολόκληρη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Ο σκοπός του Ικαριώτικου που εκφράζει με τη μουσική του την ψυχή του κάθε Έλληνα, καθώς και οι βηματισμοί του είναι σημείο αναφορά για κάθε χορευτή που θέλει να αυτοσχεδιάσει και να εκφραστεί σαν θα είναι μπροστά στον κύκλο.
Ρυθμός
Οι ρυθμικοί σκοποί του Ικαριώτικου αναγνωρίζονται σε τέσσερις βασικούς ρυθμούς:
Α) Στον τσαμούρικο, «αργό ή των γερόντων».
Β) Στον Ραχιώτικο, «πιο γρήγορο».
Γ) Στον Περαμαρίτικο, «από την πέρα μεριά».
Δ) Ο Λυριστικός «που ακούγεται ωσάν λύρα»
Υπάρχουν επίσης η «αμπελοκουτσούρα», η «συμπεθέρα» και ο «παπιστάνικος», ικαριώτικοι σκοποί που συνοδεύονται και με τραγούδι.
Όλοι οι σκοποί έχουν σαν βάση τα ίδια βήματα και μουσικό μέτρο 2/4.
Χορεύεται από άντρες και γυναίκες με λαβή των χεριών από τους ώμους. Τα παλαιότερα χρόνια η λαβή των χεριών ήταν χιαστή, θυμίζοντας τον ψαράδικο τρόπο.
Όπως και στα υπόλοιπα νησιά, έτσι και στην Ικαρία οι Λύρες και οι τσαμπούνες ήταν τα βασικά και πρώτα όργανα που μετέδωσαν τη μουσική και τους ήχους στην ψυχή των ντόπιων, μέχρι την αντικατάστασή τους από το βιολί, χωρίς όμως γενικότερα να λείπει ο ήχος της τσαμπούνας.
Ξιάρχου Σταματίνα
