«Η παραγγελιά στο χορό»

Στις τοπικές κοινωνίες των Ελλήνων αιώνες τώρα η καλή παρέα, η σύναξη στα κουτούκια, στις ταβέρνες, ακόμη και στις γειτονιές σε συνδυασμό με το καλό φαγητό, το κρασί, αλλά και ένα απλό, απέριττο γεύμα ή δείπνο έδιναν την ευκαιρία μεταξύ φίλων για συζητήσεις συναισθημάτων και προβλημάτων.

Οι κοινωνικές αυτές συνήθειες ωθούσαν την ψυχή να εισέλθει στο χορευτικό κύκλο και μέσα από τις κινήσεις του χορού να ολοκληρώνεται ένα χορευτικό γεγονός.

Έχουμε πει ότι μέσα από τις κινήσεις του χορού εκφράζονται οι καημοί και οι επιθυμίες που προκαλούν έντονες συγκινήσεις ερεθίζοντας το μυαλό, την ψυχή και κατ’ επέκταση το σώμα. Το «ντέρτι» ή το «κέφι» που λέει ο λαός.

Οι επιθυμίες αυτές μας δίνουν την ελευθερία της επιλογής για κάτι που μας αρέσει και αναφέρεται ως «παραγγελιά» στο χορό και στο τραγούδι. Είναι η ελευθερία του να επιλέξει κανείς το τραγούδι του με συνδυασμό το χορό πάντα, ώστε να ολοκληρωθεί ένας προσωπικός χορός ή ένας χορός από μια φιλική παρέα.

Η χορευτική αυτή τάση είναι ιδιαίτερα αυθόρμητη χωρίς πολλές σκέψεις και αναλύσεις. Η «παραγγελιά» εκφράζει την «αγορά» για μια και μεμονωμένη στιγμή του να χορέψει κανείς το τραγούδι που θέλει, χωρίς αυτό να μειώνει ούτε τους μουσικούς, ούτε την υπόλοιπη παρέα.

Η «παραγγελιά» του χορού ή τραγουδιού είναι σεβαστή από όλους του παρευρισκόμενους και εκτελείται από αυτόν που την έκανε. Μια άλλη παρέμβαση θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για καβγά και έριδες μεταξύ του πρώτου εντολέα χορευτή με αυτόν που παραβιάζει τον χορευτικό κύκλο του πρώτου.

Οι χορευτικοί όροι και η σειρά προτεραιότητας εξελίσσονται ανάλογα με τα ήθη και τα έθιμα του κάθε τόπου στην ελληνική κοινωνία.

Ξιάρχου Σταματίνα