Η παράδοση του κάθε τόπου δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Στην Ελλάδα τα παλαιότερα χρόνια ο ορισμός της παράδοσης ήταν κοινωνικός, πολιτικός, εργασιακός αλλά και θρησκευτικός κρίκος. Μπορούσε και συνέδεε τον τρόπο ζωής όλων των Ελλήνων.

Πέρασαν πολλοί αιώνες, ώστε οι θρησκευτικοί Διονυσιακοί χοροί από το χαοτικό ρυθμό τους και τη δίχως φόρμα εκστασιακή κίνησή τους να μπουν σε μία σειρά με πιο οργανωμένο χορογραφικό σχήμα, όπως η αρχή του Διθυράμβου.

Στον Μινωικό και Μυκηναϊκό πολιτισμό διακρίνουμε ανοιχτούς κυκλικούς χορούς που εκτελούσαν γυναίκες. Το κυκλικό σχήμα, η ύψωση των χεριών στον ουρανό και η ευγενής επίκληση ήταν κινήσεις που έδειχναν ευγενική λατρεία προς τους μυθολογικούς θεούς. Η αρχαιολόγος Στέλλα Μανδαλάκη μας δίνει πολλές πληροφορίες σχετικά με την όρχηση και τις διαφορές μεταξύ των γυναικείων και των αντρικών χορών. Οι άντρες συνήθιζαν να χορεύουν σε κύκλο κλειστό και η λαβή των χεριών από τους ώμους.

Οι χοροί μπορούσαν να εκτελεστούν σε πλακόστρωτους χώρους και σε κυκλικά περιβόλια των νεκροταφείων κατά τη διάρκεια νεκρικών τελετών. Ένας τέτοιος χορός ήταν τα «Θεοφάνεια», δηλαδή η εμφάνιση του Θεού ή της Θεάς. Οι χορεύτριες με ιδιαίτερη ενδυμασία και στολισμένες με περιλαίμιο χόρευαν με αρμονία και χάρη.

Ξιάρχου Σταματίνα